Ýki çeþit aðaç vardýr. Birisi ormandaki aðaç, ötekisi açýklýk kýrda tek baþýna duran aðaç. Kýrdaki tek baþýna aðaç ilk bakýþta göze çarpar. Ýlk bakýþta insaný hayrete düþürür. Fakat bir bakarsýnýz, iki bakarsýnýz, gözünüz gitgide alýþýr ona. Onun yalnýzlýðýndaki “kahramanlýk” gitgide kaybolur, gitgide mahsunlaþýr. Biraz daha dikkat ederseniz, tek baþýna kýrda duran aðacýn bütün basit faciasý gözümüzün önünden geçer. O, kýrýn dümdüz açýklýðýnda komikleþir. Kýþýn sýska kollarýyla bir baþýna titreyen, yazýn bir avuç gölgesinin baþýnda neyi ve neden beklediðini bilmeden dikilip duran bu tek aðaç zavallýdýr.

Ormandaki aðaç, kýrdaki aðacýn büsbütün tersidir. Ýlk bakýþta gözünüze çarpmaz. Fakat onun güzelliðini her bakýþta biraz daha anlarsýnýz. Bütün ormanýn ahenginde o ahengi tamamlayarak fakat ferdiyetinden kaybetmeyerek yaþamaktadýr. Orman onu, o ormaný güzelleþtirir. Kuvvetleþtirir. Kýþýn, kollarý öteki kollarýn yanýnda olduðu için onda üþümenin komikliði yoktur. Yazýn, gölgesi öteki gölgelerden ayrý, fakat öteki gölgelere karýþtýðý için bir büyük yeþil serinliðin kaynaðý halindedir. Ýsterim ki oðlum ormandaki aðaca benzersin.

Nazým Hikmet